Voorzet voor dit thema door Luc Devoldere
Vrienden, Vlamingen en Nederlanders, lagelandgenoten, leen mij voor de laatste keer uw oren. …
U bent niet van hout of steen. U zijt mensen. En deze tekst zal u in vuur en vlam zetten. Zal u boos maken. Maar ik zeg u.
U zult onze taal eren door haar te gebruiken in alle registers, in alle omstandigheden. Door erin te denken, te spreken en te schrijven, door wetenschap erin te blijven bedrijven en literatuur, maar vooral, ook, ja: wetenschap. Want een taal die een functie verliest, verliest prestige. We zijn het verplicht aan Simon Stevin, die het schip van onze taal optuigde voor de wetenschap.
We zullen haar eren door erin te vloeken en te strelen, de liefde te bedrijven en te haten, te begrijpen en trefzeker te veroordelen, wanneer dat moet. Door haar aan te leren aan onze kinderen en kleinkinderen, aan al wie op deze planeet erom vraagt, zelfs als men er niet om vraagt.
Door ze aan te bieden aan nieuwkomers, als geschenk en als opdracht, als wijd open toegangspoort voor onze samenleving. En ik schroom niet het te zeggen: door moeite te vragen ervoor aan iedereen. Want een taal leren vraagt tijd en inspanning.
Nooit komen we aan in een taal. Maar een taal is geen muur waartegen ons denken botst. Het is eerder een weldadige oceaan waarin ons denken wordt opgenomen en verdrinkt.
De taal bestond vóór ons. Maar ze zal blijven bestaan, ook als wij, individuele gebruikers ervan, haar niet meer spreken, schrijven of prevelen. Ze blijft zichzelf en metamorfoseert tegelijk onder onze ogen en onder onze handen. Ze is nooit van mij. Maar altijd van ons.
Luc Devoldere